Uprawnieni rodzice i aroganccy dyrektorzy: nauczyciel wychowania fizycznego z Tiumeń wyjaśnił, dlaczego uciekł ze szkoły

Pracowałam w tej szkole 10 lat. Do tego zawodu trafiłam po pracy jako konsultant. Bardzo podobał mi się kontakt z dziećmi. Dało mi to siłę i inspirację. Więc po prostu podobały mi się pierwsze lata w szkole. Tę pasję starałam się wykorzystać, aby moje zajęcia z wychowania fizycznego były wyjątkowe i ciekawe. Do mojej klasy przychodziły dzieci i leciała tam szpiegowska muzyka... Teraz to już nie byli studenci wychowania fizycznego, ale agenci z misją. W ten zabawny sposób zapoznawaliśmy się z programem nauczania w szkole. Dzieci nie miały pojęcia, co mnie dalej czeka. Wszyscy z radością uczestniczyli w zajęciach, nie było prawie żadnych nieobecności.

Po dwóch latach w mojej głowie zaczęły pojawiać się myśli o rzuceniu palenia. Stało się to, gdy pojawił się problem z dyrekcją szkoły. Nie rozumiałem, jak to może wpłynąć na moją pensję. Wielkość najwyraźniej zależała od nastroju kierownictwa. Dyrektor nie potrafił jasno odpowiedzieć na moje pytania dotyczące mojego wynagrodzenia, ale od tego czasu jego stosunek do mnie się zmienił. Zaczęli mnie gorzej traktować.

Byłem kimś więcej niż tylko nauczycielem wychowania fizycznego. Byłem także wychowawcą klasy. A kiedy wzięłam dzieci pod swoje skrzydła, obiecałam, że zaprowadzę je do 9. klasy. Nie odpuściłem od razu tylko dlatego, że im to obiecałem. Jaki przykład dasz im, jeśli nie dotrzymasz obietnic?

Wynagrodzenia w szkołach są trochę zaburzone. Pamiętam, że dużo pracowałem, biegałem do klubów, a w wolnym czasie jeździłem z chłopakami na zawody, ale pod koniec miesiąca zarabiałem mniej niż nauczyciel, który pracował rygorystycznie od 8:00 do 14:00. Nie ma wyjaśnienia dlaczego. Kiedy próbowałem się o tym dowiedzieć od mojego biskupa, powiedzieli mi w twarz: „Co próbuję ci wytłumaczyć?” Wiesz, jak chłopiec...

Nie mogą tego znieść. Przychodzą i krzyczą o swoich prawach, ale nie znają swoich obowiązków. Wśród nauczycieli takie osoby nazywane są „ustawodawcami”. Z jakiegoś powodu takie matki (głównie kobiety charakteryzują się takim zachowaniem) zdecydowały, że szkoła powinna nie tylko uczyć swoje dzieci wszystkiego, ale także je edukować i karmić. A oni sami nie są nikomu nic winni. Ale nie potrafią też mówić. Brak szacunku do nauczycieli, nawet tych dużo starszych od nich.

Zamiast pomóc nauczycielowi, rodzice go uciskają. Narzekają na najróżniejsze bzdury i znajdują powody, by powiedzieć: „Nie dopełniacie swoich obowiązków”. Tymczasem nauczyciele mają teraz mnóstwo pracy. Wyobraź sobie, że pracujesz jednocześnie z klasą liczącą 35 osób. Musisz pomóc wszystkim wyjaśnić i zrozumieć temat. Ale wszystkie dzieci są inne. Niektórzy chłoną wiedzę na bieżąco, inni muszą kilka razy tłumaczyć to samo, a jeszcze inni w ogóle nie rozumieją tematu. Rodzice nie biorą teraz pod uwagę, że dzieci siódmego typu (z upośledzeniem umysłowym lub niedorozwojem – przyp. red.) również uczą się w klasach ogólnych i że są wśród nich studenci zagraniczni. W ogóle nie znają języka rosyjskiego.

Jak możesz rozwiązać problem?

Wielokrotnie próbowałam ulepszyć naszą szkołę. Stworzyliśmy znakomitą drużynę koszykówki, prowadziliśmy bezpłatne treningi z dziećmi i organizowaliśmy zawody z innymi szkołami. Wszystko było w porządku, aż pewnego dnia kula uderzyła w alarm przeciwpożarowy i lekko uszkodziła pudełko. To był jedyny przypadek od kilku miesięcy. Dzieci uczyły się i rozwijały z przyjemnością, a na korytarzu zawsze panował porządek. Odsiedział swój czas i pracował za darmo. Ale reżyser ukrył to wszystko bez żadnych wyjaśnień. Ile razy przychodziłem i ile razy dzieci podchodziły do ​​mnie i pytały o koszykówkę? Ale powiedzieli nam: „Nie, to wszystko”. Więc w czym problem? Cóż, wydarzyło się coś małego. To dzieci, siłownia! Naprawmy to, bądźmy bardziej ostrożni. Ale zawsze łatwiej jest zakazać.

Źródło: 72.RU - главные новости Тюмени. Shkulev Digital