Od podwórka nad zatoką po kukurydzę: jak Centrum Lachta stało się nowym symbolem Petersburga

Wieś Konnaya Lakhta została po raz pierwszy wymieniona pod nazwą „Kovduya” jako część wsi Lakhta w księdze wyszukiwania Pogostu Spassko-Gorodeńskiego. Imię „koń” jest zniekształceniem fińskiego słowa „kontu”, które oznacza „podwórko”, „farma”. W dosłownym tłumaczeniu Kontu Lakhta oznacza „podwórko nad zatoką”. W 1617 roku wieś stała się częścią Szwecji i przez kilka dziesięcioleci pozostawała opuszczona.

Stali mieszkańcy pojawili się ponownie w Konnaya Lakhta dopiero w 1680 roku. Wrócił do Rosji w 1703 roku podczas wojny północnej. Początkowo wieś należała do państwa i została przydzielona do Pałacu Dubkowo i Fabryki Broni w Sestroretsku. W rezultacie tereny te stały się własnością prywatną Piotra I. Drewniany pałac otaczał piękny park z wielowiekowymi dębami.

Pod koniec XVIII wieku ziemie znalazły nowych właścicieli. Katarzyna II przedstawia je swojemu ulubionemu Grigorijowi Orłowowi. Dwa lata później zostanie tu odkryty słynny Kamień Grzmotu, który posłuży za cokół dla Jeźdźca Brązowego.

W północnej stolicy znajduje się wiele pomników przedstawiających rosyjskich cesarzy. Oczywiście najsłynniejszy z nich znajduje się na Placu Senackim. Od dawna stał się jednym z głównych symboli naszego miasta. Jednak za jedno z najmłodszych uważa się dzieło rzeźbiarskie „Piotr I ratuje tonącego w pobliżu Łachty”, zlokalizowane na północnym brzegu portu Łachtyńska, w pobliżu centrum Łachty.

Utwór oparty jest na legendzie o przyczynie śmierci Piotra I. Według naukowca Jakowa Sztelina 5 listopada 1724 r. car wracając z podróży odkrył w pobliżu Łachty utknięty statek z ludźmi i rzucił się na ratunek. . Przeziębiłem się w lodowatej wodzie i zachorowałem.

Historia pomnika sięga 1907 roku. Na odbywającej się wówczas w Paryżu wystawie cesarzowi Mikołajowi II spodobało się dzieło rzeźbiarza – szkic pomnika Piotra I. Wszystkie koszty zakupu i montażu car pokrył z własnych środków. . Rzeźbę odsłonięto na Nabrzeżu Admiralickim 27 czerwca 1909 roku, w 200. rocznicę bitwy pod Połtawą. Jednak po 10 latach uznano go za antysztukę i przetopiono, nie zachowując ani jednego egzemplarza.

Nowy pomnik nie jest dokładną kopią starego pomnika. Rysunki rzeźbiarza poszły w zapomnienie. Twórcy starali się jednak zachować bliskość oryginału, a jednocześnie wyrazić własną, nowoczesną wizję.

W 1882 r. w Konai Rakt mieszkało 19 rodzin miejscowych rolników i 11 rodzin gości, w sumie 123 osoby, z których większość wyznawała luteranizm. Położone dalej od morza niż Łachta, a jeszcze dalej od Petersburga, sanki Łachta nie cieszyły się popularnością wśród letnich mieszkańców, a jej mieszkańcy w większości zachowali tradycyjne chłopskie zajęcia. Tutaj znajdował się jeden z dwóch terenów łowieckich hrabiego. W latach 1899-1900 hrabia Aleksander Stenbock-Fermor wybudował tu nowy kamienny dom myśliwski z jadalnią, sypialnią i pokojami dla leśniczego i myśliwych.

Odwiedzali się, wystawiali przedstawienia, jeździli na rowerach i oczywiście wyznaczali trasy wzdłuż Zatoki Fińskiej. Okazuje się, że chodzenie tutaj jest od dawna zwyczajem mieszkańców Petersburga.

Nasyp dla pieszych w pobliżu Łachty jest nadal popularny. Ale jeśli wcześniej ludzie przyjeżdżali tu tylko dla kompleksu, teraz na brzegu zbudowano cały kompleks budowli i obiektów artystycznych. Planetarium, panoramiczna dwupiętrowa restauracja, sala transformacji, sala wystawowa, centrum naukowo-edukacyjne, kompleks sportowy, centrum medyczne, restauracja, kawiarnia, punkt handlowy i oczywiście sama wieża. lub jak miejscowi nazywają ją „kukurydzą”.

Wydaje się jednak, że w ostatnich latach Centrum Lakhta znalazło swoje miejsce w sercach mieszkańców wioski. Nieważne, jak długo na to patrzysz, nie możesz tego ukryć, nie możesz tego ukryć. To nie tylko element architektoniczny dominujący nad miastem, ale nowy symbol Petersburga.

Источник: Городской портал 78.ru