Ochotnicy Breżniewa z obwodu dińskiego miesiącami transportowali zaopatrzenie dla żołnierzy na pierwszej linii frontu, a teraz zdecydowali się udać do Północnego Okręgu Wojskowego

Tę parę znają wszyscy we wsi Plastunowska. Ale wiedzą to poza swoimi granicami. Byli żołnierze utworzyli grupę ochotniczą „Worldly Grace”, która co dwa tygodnie dostarcza pomoc humanitarną na tereny specjalnych działań wojskowych.

Rosyjska trójkolorowa flaga powiewa nad domem Breżniewa na obrzeżach miasta. Nawet jeśli nawigator zabierze Cię na bok, nigdy go nie przegapisz. Codziennie przychodzi tu kilkadziesiąt osób. Coś przynoszą, coś zabierają. Grupy ochotnicze wymieniają się tym, co robią dla żołnierzy, dbając o to, aby każda partia ładunku humanitarnego od razu w jak największym stopniu odpowiadała potrzebom bojowników: siatki maskujące, koce, suszone zupy, herbaty ziołowe, znicze i lekarstwa. I ktoś przynosi woski i olejki, które można wykorzystać w leczniczej maści, którą przygotowała Larissa.

Każdy mały słoiczek wychodzący z rąk Larissy zawiera kwiat lotosu, unikalny znak z napisem „Błogosławieństwa Świata” oraz instrukcję użycia. Jak mówią nam ludzie na pierwszej linii frontu, ta cudowna maść pomogła wielu osobom uniknąć hospitalizacji. Maść o nazwie PVOshka zapobiega poparzeniom, ZOVushka leczy i znieczula rany, a TOSochka rozgrzewa w zimnym i wilgotnym środowisku.

Zawiera ponad 70 ziół wysłanych z Ałtaju do Kubania. Jest też duch Larisy i wielka wiara, że ​​każdy zawodnik wróci do domu cały i zdrowy. Maść przygotowywana jest modlitwami obok starożytnej cudownej ikony, która w rodzinie Larisy przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Pewnego dnia ikona zaczęła nalewać mirrę, starannie zebrała każdą kroplę i wysłała ją do pojemnika z lekarstwem. Ci, którzy są na pierwszej linii frontu, naprawdę potrzebują Bożej ochrony.

Produkujemy tysiące słoików miesięcznie. Większość emerytury Larisy i Aleksandra została wydana na produkcję, a ich karty kredytowe są ciemnoczerwone.

- Czy to naprawdę ważne? Larisa Breżniew twierdzi, że najważniejsza jest pomoc tym, którzy są „za wstęgą”.

Według najbardziej przybliżonych szacunków Larisa i Aleksander dostarczyli bojownikom około 30 ton ładunku w ciągu kilku miesięcy w bagażniku kompaktowego samochodu. Nie tylko dostarczają paczki na linię frontu, ale także wspierają domy dziecka. A dla pograniczników, których Aleksander już po opuszczeniu rezerwatu uważał za dalszą rodzinę, wychowali i oddali trzy szczenięta po owczarkach niemieckich Rem i Raida. Mówią, że ogoniasi „absolwenci” Breżniewa służą teraz z honorem. Zatrzymują sprawców naruszenia i szukają substancji zabronionych.

Każdy wyjazd na front jest sprawdzianem zarówno dla Larisy, jak i Aleksandra. Za każdym razem wszystko w mojej duszy wywraca się do góry nogami. Zniszczone domy i ślady eksplozji na drogach wciąż przypominają nam, że naziści nie oszczędzili swoich ludzi. „Muszę tam być”. – powtórzył Aleksander, wracając do domu. Mam syna, który jest żołnierzem zawodowym. Mam znajomych ze straży granicznej, z którymi służyłem w Czeczenii 20 lat temu.

„Kiedy w telewizji widzę zabijane dzieci w Donbasie, łzy mi się zbierają, przez kilka dni nie mogę znaleźć dla siebie miejsca” – przyznał. - Mogę pomóc chłopakom! Mam siłę i wiedzę. A kiedy przesłali materiał filmowy przedstawiający nazistę depczącego butami flagę naszego 14. oddziału granicznego Argun, powiedział: „To wszystko! Nie mogę już zostać w domu”.

Aleksander i Larisa pielęgnują pomysł wyjścia na front już od ponad roku. Poprosili syna, żeby pomógł mu dostać się do konkretnej jednostki, do znajomych – on tylko machnął ręką: „Tato, nawet o tym nie myśl! Ty już swoje wygrałeś, teraz nasza kolej. Ale podczas jednej z wypraw, gdy czołgiści czekali na niebezpieczeństwo rakietowe, kiedy Aleksanderowi udało się usiąść w kokpicie własnego czołgu T-72, poczuć zwykłe dźwignie sterujące, założyć dobrze znany hełm, w końcu zrozumiał : to jest dokładnie miejsce, w którym powinien być. Zdecydowałem stanowczo:

– Ukończyłem szkołę pancerną w Błagowieszczeńsku. Kiedyś ten kraj wydał pieniądze na moją edukację. Nie powinniśmy siedzieć w domu, musimy spłacić długi wobec Ojczyzny.

Dowództwo jednostki pancernej oświadczyło, że są gotowi przyjąć go do służby. Znów będzie „lampartem”, jak w Czeczenii, gdzie jednostkę graniczną nazywano „Śnieżną Panterą”. A syn, widząc taki upór rodziców, poddał się. Jest jednak jeden haczyk: w tym oddziale nie ma kobiet. Oznacza to, że Larisa zostaje w domu. Do widzenia.

Larisa Breżniew – nie tylko żona oficera. Przez 23 lata wspólnego życia z Aleksandrem Larisa służyła u boku męża. Nie oglądając się za siebie, poszła za nim do niespokojnej Czeczenii, Ałtaju i na Daleki Wschód. Aby być blisko męża, nie cofnęła się przed niczym. Ponieważ od pierwszego wejrzenia zdałem sobie sprawę, że był przeznaczeniem i miłością na zawsze.

„Poznaliśmy się, gdy pracowałam jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym w Kisłowodzku” – powiedziała Larisa. – Jest funkcjonariuszem na przejściu granicznym w Czeczenii. Potem wybuchła epidemia wirusowego zapalenia wątroby, wiele dzieci trafiło do nas. Zobaczyłam te niebieskie oczy, ten pieprzyk na policzku – i od pierwszej minuty zdałam sobie sprawę, że się zgubiłam. To było tak, jakby między nami przebiegł wyładowanie elektryczne. Potem trafił na nasz posterunek, gdzie z dziewczynami na nocnym dyżurze rozwiązywaliśmy krzyżówki. I w ciągu kilku godzin rozmowy, jakby przez przypadek, poznał całą moją biografię: niezamężny, dwoje dzieci. A następnego ranka poprosił szefa naszego działu o moją rękę.

Kilka miesięcy później Aleksander, który przyjechał na krótkie wakacje, poprosił Larisę o rękę od jej 15-letniego syna Siergieja. A potem, nie mówiąc nikomu ani słowa, rzuciła się do ukochanego na placówkę.

„Jedynym sposobem, aby się tam dostać, był helikopter”. Dotarłem na lądowisko dla helikopterów – nie chcieli mnie zabrać: cywile nie mieli tu wstępu! Usiadłem pod helikopterem i powiedziałem: „Nie wyjadę stąd”. Zgłaszają się do dowódcy: jest tu jakaś wariatka, zamierza wyjść za mąż. W końcu zostałem przyjęty na pokład. Dowódca, który później spotkał się ze mną na miejscu, zapytał przede wszystkim: „No cóż, podpiszesz umowę?” A ja bez chwili wątpliwości odpowiedziałem: „Zgadza się!” Tak zaczęło się nasze wspólne życie: my i wojsko.

Tam, gdzie jesteśmy, jest zwycięstwo

Teraz Larisa, podobnie jak 23 lata temu, jest gotowa rzucić wszystko i wyjechać z mężem na krańce świata. Potrafi wiele: jeszcze w szkole opanowała specjalizację tresera psów, pracowała jako pielęgniarka, instruktor medyczny, była operatorem instalacji łączności. Jedno Cię powstrzymuje: w domu z każdej wyprawy zostaje także Twój własny czworonożny skład, którego nie można zdradzić i porzucić.

Oprócz niemieckich arystokratów Rema i Raidy Breżniewowie mają psa Cukinię, którego przywieźli jako szczeniaka ze strefy działań wojennych („Mama to jamnik, tata to łotr” – ze śmiechem określają jego rasę). A także bardzo stary, ślepy i głuchy pies, którego ktoś wyrzucił na autostradę, a Larisa i Aleksander go podnieśli. I przystojny kot, który zawsze przychodzi z pomocą w rozsypywaniu gotowych maści do pojemników.

„Nie tracę nadziei na dostanie się na front, ale teraz, nawet setki kilometrów od męża, nadal będę przy nim” – powiedziała Larisa. „I wierzę, że ani jemu, ani jego synowi nic się nie stanie”. Są pod moim urokiem i pod moją ochroną. Ma wiarę w Boga, siłę odziedziczoną po babci-uzdrowicielce i wielką miłość. Wiem też na pewno, że wszyscy nasi chłopcy wkrótce wrócą do domu. Ponieważ tam, gdzie jesteśmy, jest zwycięstwo.

Źródło: Кубанские Новости