Ile kobiet miał wielki rosyjski pisarz Fiodor Dostojewski?

Fiodor Dostojewski zakochał się namiętnie w tej kobiecie w Semipałatyńsku, gdzie po ciężkiej pracy wstąpił do służby wojskowej. Miał wtedy 33 lata i Maria Isaeva była mężatką. Pisarz poznał swoją przyszłą żonę i męża w mieszkaniu podpułkownika Belikova. Świadkowie rozwoju ich związku zauważyli, że Maria Isajewa była „bardziej żałosna” wobec Dostojewskiego, ale jednocześnie płonęła do niej szczerymi uczuciami.

On nawet wystartował, podszedł do Marii i podał jej rękę i serce, ale został odrzucony. Namiętna Francuzka jest już zakochana w kimś innym. Wszystko było jak w powieści autora. Dostojewski stłumił zazdrość i nie stracił twarzy. Co więcej, Maria Isaeva, szybko rozczarowana obiektem swojej miłości, wkrótce przyjęła propozycję pisarza.

Pobrali się w Kuźniecku 6 lutego 1857 r., ale w swoim małżeństwie nie znaleźli szczęścia. Okazuje się, że moja żona ma złożony charakter. Para kłóciła się i często rozstawała. Na początku lat 60. Maria Isajewa zachorowała na gruźlicę i zmarła w wieku zaledwie 39 lat. „Kochała mnie bezgranicznie, a ja ją ogromnie, ale nie mogliśmy żyć długo i szczęśliwie. Jest najbardziej uczciwą, szlachetną i najbardziej hojną ze wszystkich kobiet, jakie w życiu spotkałem” – powiedział Fiodor Dostojewski. napisał: O swojej żonie. Jej wizerunek stał się podstawą obrazów Kateriny Marmeladowej w Zbrodni i karze, Nastazji Filippovnej w Idiocie i Kateriny w powieści Bracia Karamazow.

Autor przypadkowo poznał swoją drugą żonę Annę. Bieda zmusiła go do podpisania kontraktu niewolników z wydawcą. Aby dotrzymać terminu, zatrudnił stenografkę, 20-letnią dziewczynę, Annę Snitkinę. Anna była już zakochana w Dostojewskim i czytała jego powieści. Zanim nowa powieść autora „Hazardzista” została ukończona, Dostojewski zdał sobie sprawę, że był kochany i kochany. Inaczej traktowałem moją drugą żonę. Było spokojnie.

„Pod koniec powieści wiedziałam, że stenograf naprawdę mnie kocha, choć nigdy mi o tym ani słowa nie wspomniał. I coraz bardziej ją lubiłem. Po śmierci brata moje życie stało się tak nudne i trudne, że poprosiłam go, aby się ze mną ożenił. Zgodziła się.” Mieszkali razem przez 14 lat i po jego śmierci nigdy więcej nie pobrali się.

Jaka ona była? Była kochającą i wyrozumiałą towarzyszką. Kiedyś zastawiła swój posag, aby pomóc mężowi spłacić dług. Nie była w stanie zwrócić posagu. Zdając sobie sprawę, że jej mąż jest hazardzistą i nie umie gospodarować pieniędzmi, przejęła wszystkie sprawy finansowe w domu.

Zmusiła Dostojewskiego do opuszczenia gry i całkowitego spłacenia długów. Sama koordynowała swoje życie, negocjowała z wydawcami i sama publikowała dzieła męża. Jej życie nie było słodkie. Dostojewski był rozdarty więcej niż raz, a dwoje dzieci pary Dostojewskich zmarło w niemowlęctwie. Najstarszy syn Sonieczki zmarł przed ukończeniem trzech miesięcy. Jej syn Alosza nie miał nawet trzech lat. Szczęściem rodziców była ich córka Ljubow i syn Fedor. Dostojewski zadedykował Annie swoją powieść „Bracia Karamazow”.

Jednak pomiędzy namiętną miłością do Marii Stałej a dojrzałą miłością do Anny Fiodor Dostojewski dwukrotnie zakochiwał się w różnych kobietach. Na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku nawiązał związek miłości i nienawiści ze śmiertelną pięknością Apollinarią Suslovą. On miał 40 lat, ona 21. On był jeszcze w pierwszym małżeństwie, a ona chciała go mieć tylko dla siebie. Romans był burzliwy, ale krótki. Nazwała jego żonę „pozbawioną środków do życia”, a on nazwał ją „chorą i samolubną”.

Kiedy po kolejnej brutalnej walce Susłowa wyjechała sama do Paryża, Dostojewski ścigał ją. Ale było już za późno. Ona jest już zakochana w Francuzie. Sytuacja Dostojewskiego była dokładnie taka sama w przypadku jego pierwszej żony. Wkrótce Susłowa rozczarowała się swoim nowym wybrańcem i błagała Dostojewskiego, aby przyjechał do Paryża. A kiedy dowiedziała się, że już jej nie kocha, zrobiła zamieszanie. Podeszła do niego z nożem i powiedziała, że ​​zabije nim swojego Francuza. Pisarz odebrał kobiecie nóż i wyjechał z nią do Niemiec.

Po owdowieniu Dostojewskiego ponownie zaproponował Susłowej małżeństwo, ale ona odmówiła i wszystko poszło na marne. Dostojewski wkrótce poślubił Annę Snitkinę, a namiętna Apollinaria pozostała na zawsze na kartach powieści. Krytycy dopatrują się jej rysów w obrazie Poliny w powieści „Hazardzista”, w obrazie Nastazji Filippownej w „Idiocie” oraz w obrazie Gruszenki w „Braciach Karamazow”.

Ona nie może się poddać. Anna Korbin-Chrukowska

Najwyraźniej Fiodor Dostojewski naprawdę ją lubił i zachęcał do literackich eksperymentów na wszelkie możliwe sposoby, ale szybko zdał sobie sprawę, że dziewczyna jest zbyt niezależna. „Jest bardzo mądra, rozwinięta, ma wykształcenie literackie i ma wspaniałe i dobre serce. To dziewczyna o wysokich walorach moralnych. Ale jej przekonania są diametralnie sprzeczne z moimi i nie może ich odrzucić. ...Dlatego nie sądzę, że nasze małżeństwo będzie szczęśliwe” – przyznała pisarka.

Wiadomo, że Dostojewski kochał kobiety ciche, kobiety o bogatym życiu duchowym. Nie lubił nihilistów, feministek i innych przedstawicielek płci żeńskiej, które opowiadały się za równością. Nie lubił swobodnego ubioru, ostrych słów z ust kobiet, szorstkiego tonu głosu, mówienia o prawach kobiet i o tym, że kobiety powinny także zdobywać wyższe wykształcenie. Wszystko to budzi w nim odrazę. Jednak z wiekiem stał się bardziej tolerancyjny, deklarując nawet, że „dużo oczekuje od Rosjanek”.

Источник: LIFE.RU — последние новости России и мира