Trzy spektakle i 43 uczestników: w Tatarstanie rusza drugi sezon projektu „Widocznie-Niewidzialnie”

3 spektakle i 43 uczestników: w Tatarstanie rusza drugi sezon projektu „Widocznie-Niewidzialnie”

Drugi sezon odbył się w Tatarstanie w ramach projektu teatralno-edukacyjnego „Widoczni-Niewidzialni”. Weźmie w nim udział 43 dzieci z trzech wiejskich szkół z obwodu bałtasińskiego.

Trzy zespoły, w tym reżyser, dramaturg i choreograf, planują odwiedzić dzieci podczas jesiennych wakacji i zaprezentować spektakl w stylu „teatru obywatelskiego”. Obejmuje gry teatralne rozwijające osobowość, umiejętności komunikacyjne, wyobraźnię i świadomość. Pod koniec meczu oczekuje się pełnoprawnej, skoncentrowanej gry.

31 października uczniowie pokażą rodzicom i znajomym efekty swojej pracy w mieście. 3 listopada zostanie pokazany szerokiej publiczności w Teatrze MOS w Kazaniu.

„Dyrektorzy i nauczyciele udali się już na rekonesans, w wyniku którego szkoły przygotowały listę dzieci, które chciałyby wziąć udział w projekcie” – powiedziała Diana Safarova, założycielka Fundacji Living City.

„Każdy nastolatek w potrzebie jest dla nas ważny”.

Charakterystyczną cechą tego projektu jest udział mieszkańców małych osiedli w Tatarstanie. Inna Yarkova, kolejna współzałożycielka fundacji, jest przekonana o konieczności organizowania takich wydarzeń.

— Drugim ważnym aspektem są dzieci i młodzież uczestniczące w projekcie. Dużo mówimy o tym, jak ważne jest, aby z nimi rozmawiać, ale często nie prowadzimy prawdziwej rozmowy” – powiedziała. — W przypadku tego projektu ważne jest, aby nie wybierać ludzi na podstawie talentu. Ważny jest dla nas każdy nastolatek ze swoimi trudnościami, problemami i swoim wewnętrznym światem. Jednak nastolatkom nigdy nie jest łatwo. Jako dorośli chcemy tworzyć i słuchać tych rozmów.

Yarkova jest pewna, że ​​najważniejszą rzeczą w tym projekcie są pragnienia dzieci. Należy rozważyć każdą funkcję i pokazać ją widzowi.

– Staramy się też wysyłać do miasta najbardziej zaawansowanych i młodych reżyserów. Oczywiście, aspekt społeczny jest dla nas ważny, ale wciąż mówimy o teatrze i twórczości, więc potrzebny jest nam element artystyczny” – podkreślił prelegent.

— Po ostatnim występie w zeszłym roku mieliśmy skomplikowaną dyskotekę. Okazało się, że wiele dzieci nigdy nie było w Kazaniu. Dlatego bardzo ważne jest, aby młodzi reżyserzy przyjechali do wioski i spotkali się z dziećmi.

„Wybrałam temat strachu, ale nie jestem pewna, czy dzieci pójdą ich śladem”. Ale najpierw powiedzieliśmy, że chcemy porozmawiać o tym, co martwi ludzi i czego się boją. Są wśród nich także klasy 9-11. Cierpią na syndrom absolwenta. „Szkoła się skończyła, co mam dalej robić?” Chcemy z nimi o tym porozmawiać” – powiedziała o swoich planach szefowa grupy, dramatopisarka Dina Safina. Razem ze swoim partnerem, choreografem Eduardem Khabibullinem, przez kilka dni będzie mentorem dzieci.

W swojej twórczości Safina także chce porzucić formalność wypowiedzi i zaangażować się w performansy plastyczne. Wierzy, że dzięki temu dzieci będą miały więcej możliwości otwarcia umysłów.

— Dużo pracowałem w formacie „teatru obywatelskiego”. Pierwszą rzeczą, która przychodzi każdemu na myśl, jest zawsze forma oświadczenia. Ludzie wygłaszają monologi na temat swojego życia osobistego na święte tematy. Myślałam, że nie jestem zainteresowana. Poza tym, jako dramaturg, zawsze z niecierpliwością czekam na tekst. A co z tańcem, zwłaszcza z nastolatkami? „Jestem w wieku, w którym chcę działać i wyładować swoją energię” – wyjaśnił.

Ponadto, zdaniem dramaturga, wiele dzieci może wstydzić się występów na scenie, ale taniec może je wyzwolić.

- Oczywiście, będziesz miała o czym rozmawiać ze swoimi dziećmi. Mam nadzieję, że się otworzą i będziemy mogli zbudować z nimi zaufanie. Będę z nimi przeprowadzać wywiady, grać w gry i trenować, a także wykorzystywać ich cytaty w napisach końcowych” – powiedziała Dina Safina.

„Dzieci interesują się tymi samymi rzeczami, na których nam zależy”.

Mentorka innego zespołu, aktorka Kamila Rastumkhanova, powiedziała, że ​​planuje omówić ze swoimi uczniami temat nastoletnich wyborów.

— Pracuję w zespole z reżyserem, dramaturgiem i aktorem Vladem Minkinem. Nie przygotowujemy się z wyprzedzeniem i nie przemyśleliśmy wszystkiego w najdrobniejszych szczegółach. Naszym tematem są nastolatki, głosy dzieci w społeczeństwie i ich wybory. Ale nie wiem, czy spodoba się to mężczyznom. Jeśli nie, naturalnie pomyślisz jeszcze raz.

Aktorka powiedziała też, że w tym projekcie najważniejszy jest nie wynik, ale komunikacja z dziećmi.

„Te pięć, sześć dni jest dla nas ważne. W tym okresie będziemy się z nimi blisko komunikować i znajdziemy wspólny język. Wynik końcowy nie jest priorytetem. Jeśli ci się uda, świetnie; jeśli nie, nic wielkiego. Staramy się poznać tych ludzi i zrozumieć, co ich dotyczy. Wydaje mi się, że interesują ich te same rzeczy co my, tylko lepiej to sformalizują” – wyjaśniła.

„Praca z dziećmi to szansa na zbliżenie się do życia”

Wręcz przeciwnie, liderzy trzeciego zespołu, trenerzy Jurij Blinow i Daria Guskova, nie przekazują chłopakom konkretnych pomysłów. Ich zdaniem należy realizować pomysły samych uczniów.

„Nie przekazujemy im konkretnych pomysłów, bo nie chcemy narzucać im wyobraźni reżysera. Będziemy monitorować dzieci i ich pomysły. Mamy możliwość wyrażenia tych myśli, ale esencja pozostaje za nimi” – wyjaśnił Blinov.

— Dla nas efekt końcowy, który prezentujemy naszej publiczności, nie jest tak ważny. Wiadomo, że wychodząc na scenę trzeba dać coś widzowi, jednak nie zawsze się z tym zgadzam. W pracy z nastolatkami ważne jest, aby mężczyźni również coś otrzymali. Wyjście na scenę to okazja, aby poczuć się właścicielem przestrzeni.

Guskov mówił także o formacie, w jakim mogą pracować dzieci. Obejmuje to taniec, prozę, poezję, instrumenty muzyczne, cokolwiek chcą. „Możemy jedynie pomóc dzieciom w podjęciu decyzji o formacie i połączeniu ich prac w jeden obraz”.

– Mam duże doświadczenie w nauczaniu. Praca z dziećmi to zawsze okazja, aby zbliżyć się do ich życia” – powiedziała reżyserka.

Источник: Реальное время